پروردگارم سلام
هر شبی رو که صبح می رسونم، در حالی که من خوابم می دونم که به لطف و خلق بی نظیر تو، بدن ارزشمندم در حال نوسازی و ترمیم و پاکسازی خودشه.
وقتی به این فکر می کنم که این آواتار (بدن) دوست داشتنی ام مثل دسته ی بازی من هست در این بازی باشکوه زمینی، هیجان زده میشم. چرا؟! چون به یاد می آردم که روحم به این جسم ارزشمند متصله و می فهمم که من این جسمم نیستم. به یاد می آرم که من در حال بازی کردنم.
آره، توی بازی هستیم! بازی، بازی، بازی….
وقتی به یاد می آرم که توی بازی ام اون موقع می تونم اتفاقات رو خیلی جدی نگیرم. می تونم راحتتر ببخشم، بیشتر زندگی کنم و خوشحال تر باشم و بیشتر از این بازی شکوهمند لذت ببرم.
با اینکه فراموش کردم اما حس می کنم که خودم خواستم وارد این بازی بشم.
خودم خواستم که با وارد شدن به این بازی تجربه دنیای مادی روی سیاره زمین رو بدست بیارم و روحم رو متعالی تر کنم یا بهتر بگم، خودم رو متعالی تر کنم.
خدایا این بازی خیلی شکوهمنده و برای بازیکنی که به اراده تو انسان شده و همه چیز رو فراموش کرده سخته و چالش های زیادی برای حل کردن داره تا بتونه راه خودش رو پیدا کنه.
یقین دارم که بدون کمک و هدایت تو نمی تونم از مسیر و ماموریتم در این بازی آگاه بشم و راهی که در این زندگی باعث تعالی من میشه رو طی کنم.
پس با صبرانه (!) منتظر دریافت هدایتت هستم. بله؛ باصبرانه. چون میدونم که اگر صبر نداشته باشم کاری از پیش نخواهم برد و راه رو گم می کنم.
پس کمکم کن تا یادم بمونه که هدایت بخوام و صبور باشم.
آره، من حتی واسه اینکه یادم بمونه هم از تو طلب کمک می کنم. چون می خوام به ریسمانی چنگ بزنم که میدونم ناگسستنیه. منطقی نیست وقتی همچین ریسمان محکمی هست به ریسمان نازک و غیر قابل اعتماد خودم چنگ بزنم.
خدایا من واسه همه چیز زندگیم فقط روی تو حساب می کنم، نه هیچ کس دیگه. خدایا تنها تو را می پرستم و تنها از تو یاری می خواهم.
دوستت دارم خدایا، مواظبم باش 🙂
